Artikeloverzicht

In beweging met - Bram

Een paar keer per week het podium op en alles geven. Simpelweg omdat er niets mooiers is. Zo ziet het leven van leadgitarist en zanger Bram Engelen eruit. “Ik kan ook niets anders”, zegt hij. En dus staat niets zijn droom in de weg om binnen- en buitenlandse poptempels te vullen. Zelfs reuma niet.

Het was een tragisch geval van “I woke up one morning and found myself …” dat de jonge ras-muzikant Bram Engelen in september 2018 overkwam: hij werd wakker en kon zich nauwelijks bewegen. “Alles deed pijn”, vertelt hij. “Zomaar ineens… Ik kon me nog net de trap afslepen, me op een keukenstoel hijsen en mijn telefoon pakken.”

Daar gaat mijn carrière

De diagnose reuma komt op een moment dat het muzikantenbestaan van Bram in een stroomversnelling raakt: als zanger, leadgitarist en parttime roadie bij diverse bands timmert hij aardig aan de weg. Hij werkt samen met rockgrootheden als Dennis Stratton (Iron Maiden), Praying Mantis, David Readman (Pink Cream ‘69) en Mark Cross (Scorpions). Hij speelt de sterren van de hemel in Europa’s meest geboekte Guns N’ Roses tributeband. En schrijft ondertussen ook zelf de ene song na de ander met zijn band Status Hacked. “En dan gebeurt dit…”, vertelt Bram. “Dan denk je: daar gaat mijn carrière.”

Krom als ‘n oud mannetje de repetities in

Natuurlijk: reuma komt voor in Brams familie. “Ik dacht eerst nog dat het door de shampoo kwam die ik net daarvoor had gekregen voor een scoliose-behandeling . Dat er dus een causaal verband is tussen de shampoo en die reuma”, grapt Bram. “Gelukkig kon ik mijn ellebogen en polsen gewoon gebruiken; de rest was verdikt. Ik ben dus gewoon doorgegaan met repeteren met mijn bands. Kwam ik krom als een oud mannetje de oefenruimte binnen. De pijn was afschuwelijk. Maar ja, ik moest wel doorgaan. Ik kan niet anders en heb ook geen alternatieven: ik heb geen enkel diploma. Van jongs af aan moest alles wijken voor de muziek.”

Ik blijf álles geven als ik op het podium sta

Het ziekenhuis in zijn woonplaats Venlo kon Bram niet afdoende helpen. De specialistische Sint Maartenskliniek wél. “Het was erg vreemd: een dag na mijn eerste Humira-behandeling verdwenen de verdikkingen. En zo ging het steeds beter. Mijn knieën zijn weliswaar kapot, maar die waren toch al niet te best. Mijn rug idem dito. Ook ben ik sneller moe. Dat merk je overigens niet op het podium. Ik sta geen seconde stil en geef alles. Zoals het hoort. Een tourtje met enkele concerten achter elkaar gaat ook nog goed. Al moet ik daarna wel even bijtanken. O ja, en mijn haar wordt dunner. Dat is als je muziek maakt voor wapperende haren best lastig!”

Benieuwd naar de muziek van Bram? Werp dan een blik op www.facebook.com/bramengelenmusic/.