Reumatoloog
Inge is het type dat ‘gewoon doorgaat’, maar beseft: dit klopt niet. “Ik ben opgeleid als verpleegkundige en wist dat dit geen overbelasting meer was.” De huisarts verwijst haar naar de reumatoloog in de Sint Maartenskliniek. “Daar schrok ik van. Bij reuma dacht ik aan oude mensen, en ik was nog geen veertig! Toen ik binnenstapte dacht ik: ik wil hier niet zijn.”
Het bloedonderzoek liegt er niet om: Inge heeft reumatoïde artritis. De volgende stap is het vinden van een medicijn dat de pijnaanvallen stopt, maar dat blijkt een zoektocht. “Toen de reumatoloog met een lijst van vijfentwintig middelen kwam – we begonnen bovenaan – zonk de moed me in de schoenen. Ik dacht echt: waarom ik? Maar ze vertelde dat het vaker gebeurt bij vrouwen van rond de veertig, vooral na stress.” Dat verklaart veel, want in de afgelopen jaren is Inge gescheiden en verloor ze haar broer. “Ik realiseerde me dat dit veel vaker voorkomt dan je denkt. Bij moeders op het schoolplein, in de supermarkt, in de sportschool… Dat relativeerde wel.”
Het eerste medicijn valt snel af: ze krijgt er heftige migraineaanvallen van. Voor het tweede blijkt Inge allergisch. Ze wordt zelfs zo benauwd dat ze op vakantie midden in de nacht naar het ziekenhuis moet. “Het was pittig. Het lastige is dat je die medicatie moet opbouwen, dus tussendoor krijg je ook nog reuma-aanvallen die je probeert te onderdrukken met ontstekingsremmers.”
Veel steun
Inges emoties gaan alle kanten op. “Vooral die migraine vond ik afschuwelijk; dan kon ik als moeder niet functioneren. De gewrichtspijnen kon ik beter ‘handelen’, omdat ik nog andere gewrichten had die het wel deden. En ik had soms ook pijnvrije momenten, dus ik bleef vrij nuchter. Maar ik dacht wel: ik ben 39, deze ellende begint nu al, hoe wordt de toekomst?”
Gelukkig krijgt ze veel steun van haar reumatoloog. “Ik was ontzettend blij met de Sint Maartenskliniek vanwege hun kennis van reumatologie. En ik voelde me gehoord: de reumatoloog nam de tijd voor me en had begrip voor mijn situatie als co-ouder. Na dat tweede medicijn stelde ze voor om even pauze te nemen, zodat ik kon ‘herstarten’ en weer een leuke moeder kon zijn. Maar ze liet mij steeds in de lead: wilde ik een nieuw middel proberen of even rust? Dat werkte motiverend.”
Uiteindelijk slaat medicijn nummer drie wél aan. “Toen de reumatoloog me na zes weken belde, besefte ik dat ik geen pijn had gehad. Twee maanden later was ik nog steeds pijnvrij, en dat is nu nog zo! Behalve dat ik wekelijks een injectie moet zetten, heb ik geen klachten en kan ik alles weer.”
Inspiratie
Een jaar geleden had Inge niet gedacht dat ze er nu zo bij zou zitten. Al heeft ze nog genoeg dromen. “Ik hoop dat we de medicatie kunnen afbouwen en dat ik misschien nog maar één keer per maand hoef te injecteren. Dat gaan we nu onderzoeken. Verder hoop ik mijn actieve leven te behouden, te wandelen en de Kennedy-Mars uit te lopen. Het is een persoonlijke uitdaging om mijn fysieke grenzen te verleggen – bovendien zamel ik geld in voor een stichting die zich inzet voor mentale problemen.”
Inge hoopt anderen te inspireren met haar verhaal. “Ik wil laten zien dat reumatische aandoeningen veel voorkomen bij jonge mensen, en dat het niet meer dat schrikbeeld is van vroeger. Ondanks dat ik soms het vertrouwen verloor, weet ik nu dat het gewoon goed kan komen.”
