Even voorstellen: Hoi, mijn naam is Esmee Gruson, 27 jaar en altijd een bezige bij. Ik ben creatief, sportief, en altijd in voor een uitdaging. Tijdens een skivakantie ben ik ongelukkig ter val gekomen. Door slecht zicht zag ik niet dat er een grote heuvel in de sneeuw zat. Ik werd onverwacht de lucht in gelanceerd en ben op de volgende heuvel terecht gekomen. Met als gevolg dat ik mijn rug heb gebroken en een
dwarslaesie heb opgelopen. Gelukkig is het in mijn geval een incomplete dwarslaesie en heb ik door intensieve revalidatie in het Sint
Maartenskliniek weer opnieuw leren lopen. Weliswaar met wat hulp en kleine stukjes, maar ik ben super trots op waar ik nu sta/rol en vecht hard voor mijn herstel.

Hoewel de kans klein is dat ik ooit weer de oude zal worden, laat ik dat de pret zeker niet drukken. Ik ben actief, positief en geniet van het leven. Ik heb de allerleukste sport ooit ontdekt: Rolstoelrugby en nu mag ik mijn oude passie ‘wielrennen‘ in een nieuw jasje ontdekken. Ik ben namelijk gevraagd voor de Handbikebattle in Oostenrijk. Toen ze mij vroegen of ik mee wilde doen was mijn eerste gedachte meteen JA!, toch wel even over nagedacht, maar mijn enthousiasme werd alleen maar groter. Nu hard aan de bak, trainen trainen en trainen. Tot 25 juni 2026 op de Kaunertal berg in Oostenrijk, een moment waarop alles samen komt. <3

Hallo, mijn naam is Raymond Hofman, ben 59 jaar en kom uit Beers. Hier wil ik mijn verhaal kwijt over het leven met een beperking: de spierziekte HSP.
Wat is HSP(hereditaire spastisch paraparese) is een erfelijke aandoening van het ruggenmerg. Die veroorzaakt een langzaam toenemende stijfheid en spasticiteit in de benen. Deze spierziekte is progressief, ik probeer door fysio sporten en hydrotherapie dit zo lang mogelijk stabiel te houden. Mijn pijngrens is best wel hoog maar sinds ik HSP heb heb ik twee keer constant 24 uur pijn in mijn lichaam gehad, wat een aantal weken duurde voordat de pijn minder werd. Op dit moment is de pijn in mijn lichaam dragelijk, de ene dag is er iets meer last van pijntjes dan de andere dag. Deze spierziekte is op dit moment niet te genezen.

Het heeft bij mij een tijd geduurd voordat ik mijn ziekte kon accepteren en daar heb ik af en toe nog moeite mee. Ik ben een sportief persoon en als van alles van je afgepakt wordt dan wordt het leven anders. Toen ik het leven niet meer zag zitten heb ik een afspraak gemaakt bij de dokter. Tijdens dat gesprek kwamen we bij de Sint Maartenskliniek uit. Dit is een revalidatiecentrum waar alles draait om de menselijke beweging. Tijdens mijn revalidatie ben ik in aanraking gekomen met sporten met een beperking. Hier heb ik een aantal sporten beoefend, wat ik het leukste vond was handbiken.

Ik ben door de Sint Maartenskliniek uitgenodigd om aan de handbikebattle in Oostenrijk mee te doen op 25 juni 2026. Het strijdtoneel is de klim naar de Kaunertaler gletsjer in Tirol over een lengte van 20 km met 867 meter hoogteverschil. De handbikebattle in het Kaunertal heeft een gemiddelde stijging van ongeveer 12% met uitschieters tot 15%, waardoor dus flink trainen. Nu gaan we binnenkort trainen met de MaartensMasters, het is een mooie groep, heb er veel zin in. Ga een mooie periode tegemoet en dingen leren hoe andere mensen met hun beperking omgaan. Mijn grootste beperking is hierin niet mijn spierziekte, maar de financiële middelen om dit doel te behalen. Daarvoor ben ik op zoek naar sponsors, elk bedrag helpt van groot tot klein. Alvast bedankt voor elk bedrag wat binnenkomt.
Groetjes, Raymond

Hee mijn naam is Dymas Schrik, 22 jaar oud.
Een beetje info over wie ik ben: ik ben altijd creatief, sportief, en houd wel van een leuke uitdaging!

Ik ben 26 December 2024 ongelukkig ten val gekomen met motorcross in Spanje....
Ik was hier ter voorbereiding voor het wedstrijdseizoen 2025. Helaas ging dit anders dan gepland, na 5 dagen op de IC te hebben gelegen mocht ik naar de gewone afdeling, hier heb ik 3 weken doorgebracht.
Toen ben ik overgevlogen naar Tilburg, het ETZ. Echter wat me hier verteld werd, schrok ik me kapot... Ze vertelden je hebt een complete dwarslaesie, en zult dus nooit meer kunnen lopen.
Na 2 weken in Tilburg mocht ik naar De Sint Maartenskliniek in Nijmegen! Na 2 zeer intensieve maanden mocht ik naar huis!
Maar eigenlijk, begon het toen pas... niks is meer als hoe het was.
Zo spontaan dat ik was, moet ik nu alles plannen, en vooruit denken. Want wat als?
Mijn leven is overhoop gegooid. Letterlijk. 
Ik ben nog steeds iedere dag ermee bezig om beter te worden, zowel als herstel, maar ook als mens! Ik deed al motorcross sinds ik 4 jaar oud was!

MAAR des al niettemin, tijdens mijn vakantie met mijn vriendin werd ik gebeld door de Sint Maartenskliniek, ze vroegen mij, heb je al gehoord van de handbikebattle?
Waarop ik antwoordde, ja maar niet veel haha. Er werd mij gevraag of ik mee wil doen aan editie 2026 in Oostenrijk!!

Mijn eerste reactie was een beetje terughoudend, niet wetende wat me te wachten stond. maar na erover nagedacht te hebben heb ik vol enthousiasme JA gezegd.

Dus het is nu volle bak trainen om een sterkere versie van mijzelf te worden, dit alles voor de handbikebattle 25 Juni 2026 in Oostenrijk!

Maak kennis met Jan

Ik ben Geert Klarenbeek 63 jaar, vader van 3 volwassen zoons.

Vijf jaar geleden fietste ik tijdens een fietstocht tegen een stilstaande auto, die geparkeerd stond op mijn fietspad, ik kon er niet meer langs, kon alleen maar remmen, vloog over de motorkap en kwam aan de andere kant met een klap op de grond.

Ik had een snee in mijn hoofd en was flink gebutst, maar wat erger was, ik kon mij benen niet meer bewegen. Incomplete dwarslaesie bleek na aankomst in het Radboudumc.

Na 3 weken Radboud, en 8 maanden revalidatie in de Sint Maartenkliniek mocht ik naar huis.

Ik begon in bed in het Radboudumc, daarna in een rolstoel in de Sint Maartenkliniek, maar loop na mijn revalidatie sindsdien met krukken.

Er is gelukkig daarna nog aardig wat vooruitgang geboekt. Ik kan weer autorijden, werk drie dagen per week als werkvoorbereider bij mijn oude werkgever Unica in Venlo en woon inmiddels zelfstandig in mijn nieuwe appartement in Nijmegen.

Ik was altijd sportief en was een fervent hardloper en heb daarom heel veel zin om mee te doen aan de Handbikebattle in Oostenrijk. Leuk om een groep nieuwe mensen te ontmoeten en samen de uitdaging aan te gaan.

Ik ben me zeer bewust hoe zwaar deze tocht zal zijn, maar met de goede begeleiding van het Team de MaartensMasters 2026 gaan we dat redden.

Hallo, mijn naam is Maurice, ik ben 58 jaar oud, bijna 29 jaar getrouwd en vader van 3 volwassen kinderen. 25 februari jl heb ik een motorongeval gehad waarbij ik mijn linker bovenbeen ben verloren. Sindsdien is het doel om zo snel mogelijk weer te kunnen wat ik vroeger allemaal kon. Dit gaat met veel vallen en weer opstaan. Zo heb ik rijlessen genomen om mijn motorrijbewijs weer terug te krijgen, maar ben erachter gekomen dat ik daar toch te vroeg mee ben begonnen. Maar mijn auto – en vrachtwagenrijbewijs heb ik wel weer terug. Zo ben ik weer mobiel.

Voor mijn ongeval was ik redelijk sportief. Ik sportte omdat ik graag mijn biertje wilde blijven drinken. Ik ging naar de sportschool en trainde om een halve marathon te lopen. Deze had ik al een aantal keer gelopen, maar was net begonnen om deze dit jaar weer te gaan doen. Door het motorongeval liep alles anders.

Tijdens de revalidatie hoorde ik over de handbikebattle in Oostenrijk. Ik vroeg me in eerste instantie af waarom mensen per se een berg op willen als dingen tegenzitten. Toch heb ik me aangemeld om in elk geval weer met een sport bezig te kunnen zijn met mensen die net als ikzelf ineens beperkt zijn. Ondertussen heb ik ontdekt dat ik nog steeds naar de sportschool kan en me daar nog steeds kan uitleven. Zwemmen blijkt een leuke bezigheid en moeilijker dan verwacht, maar ik word steeds beter. Met de aankoppelbare handbike kan ik goed mijn energie kwijt en kan ik trainen voor de battle.

Uiteindelijk lijkt het leven steeds meer normaal te worden, maar toch zijn er elke dag heel veel momenten die je doen beseffen dat het normale leven nog ver weg is. Die momenten worden wel steeds minder en wie weet in de toekomst… Maar misschien is het leven te mooi om normaal gevonden te worden.

Maurice.

Wij bedanken onze sponsoren voor hun waardevolle bijdrage dit jaar! Jullie betrokkenheid maakt het verschil.
Bekijk hieronder de bedrijven die ons helpen groeien!

Volg onze kanjers tijdens de voorbereiding en de battle. Dit kan op Facebook en Instagram. Meer weten over de HandbikeBattle zelf? Dat kan via hun website: handbikebattle.nl.