"Ik heb weer levensperspectief"
Kiezen op elkaar en doorgaan: dat was jarenlang het motto van Caroline Breukink (64). Maar het ging écht niet meer met de pijn in haar knieën, dus klopte ze aan bij de Sint Maartenskliniek. “Wonderbaarlijk wat zij hebben gedaan!”
Hun veertigjarige huwelijksjubileum, dát wilden Caroline Breukink en haar man niet zomaar voorbij laten gaan. Daarom reizen ze binnenkort af naar Italië voor een welverdiende vakantie – samen met hun kinderen, kleinkinderen en de zus van Caroline. “Ik heb er veel zin in. En ik hoop vooral dat ik in Italië weer normaal over het strand kan wandelen, zonder gehinderd te worden bij het lopen.” Ze lacht. “Komende weken zet ik alles op alles met aanwijzingen van de fysio- en mensendiecktherapeut.”
Pech
Lange tijd is lopen zonder pijn geen vanzelfsprekendheid voor Caroline. Op haar zestiende maakt ze tijdens het hockeyen een nare smak en breken haar knieschijven. Ze wordt geopereerd en herstelt, maar dan maakt ze opnieuw een val met haar brommer, waarbij ze haar bovenbeen breekt. “Je kunt wel stellen dat ik in korte tijd pech had. Toch ging het al snel weer goed met me na die operaties.”
Waggelen
Tot Caroline last krijgt van een zeurend gevoel in haar knieën, nu vijftien jaar geleden. “Ik weet nog dat ik in bad zat en dacht: het lijkt wel of mijn linkerbeen krom staat. Het ging steeds krommer staan, waardoor ik meer pijn kreeg en begon te waggelen. Toch bleef ik denken dat het wel meeviel, ik zag de ernst van de situatie niet in. Achteraf gezien heb ik toen te weinig doorgepakt.”
Eyeopener
Zo moddert Caroline jarenlang aan. “Normale dingen gingen steeds moeizamer. Ik wandel graag, maar nu was een ritje naar de supermarkt al een opgave – ik schoot in de stress als ik geen parkeerplek bij de ingang kon vinden. Mijn kleinkinderen durfde ik niet van de trap te tillen. En ook mijn werk in de thuiszorg werd fysiek steeds zwaarder.”
Haar man en kinderen roepen Caroline een halt toe. “Ik moest er nu iets aan doen, zeiden ze – wat als ik in een rolstoel terecht zou komen? Dat was confronterend.” De échte eyeopener volgt op een feestje. “Ik sprak een vrouw die zei dat ze een nieuwe knie had gekregen in de Sint Maartenskliniek. Ze liep voor mij de trap af en dat zag er zó soepel uit – en ik maar waggelen. Dát was mijn teken om actie te ondernemen.”
Expertise
Al snel zit Caroline in de spreekkamer bij de Sint Maartenskliniek. “De orthopeed moest lachen en grapte dat ik met mijn kromme benen bijna varkens kon vangen. Vervolgens zei hij dat hij mijn benen kon uitlijnen na het plaatsen van de prothese, te beginnen met mijn linkerkant. Hij straalde zoveel expertise en vaardigheid uit, dat ik me terplekke ‘over’ gaf. Eenmaal in de auto moest ik huilen. Eigenlijk realiseerde ik me toen pas hoe beperkt ik jarenlang was. Ik wilde mijn leven weer terug!”
