En thuis dan? - Myran & Erica

Het viel Erica voor het eerst op tijdens een wandelvakantie – Myran was toen vijftien: “Hij liep anders dan ik gewend was. Na onderzoek bleek zijn ruggengraat meer dan veertig graden scheef te staan. In de Sint Maartenskliniek hoorden we dat een operatie onvermijdelijk was. Twee weken geleden vond de ingreep plaats.”

Afhankelijk

“Tijdens de operatie is de ruggengraat van Myran vastgezet. Daardoor is hij op dit moment minder flexibel en kan hij niet zomaar uit bed opstaan, of bukken om zijn veters te strikken. Hij moet zijn rug echt op een nieuwe manier leren gebruiken. Ik help hem nu bij bijna alles. Jongeren van zijn leeftijd zijn gewend om hun leven zelf richting te geven, maar voor Myran is dat nu niet mogelijk. Toch ondergaat hij het allemaal. Dat vind ik zó stoer van hem.”

Pittige combinatie

Ook voor Erica is het wennen om haar zeventienjarige zoon ineens met de dagelijkse dingen te moeten helpen. “Maar ik doe het met liefde”, lacht ze. Toch is het ook pittig, zeker in combinatie met haar baan. “Ik werk drie dagen per week als ambulant begeleider. Ik probeer mijn werkzaamheden nu over de hele week te spreiden. Natuurlijk springt mijn man ook geregeld bij, maar hij werkt meer uren dan ik. De meeste zorg komt dus op mij neer.” Gelukkig is dat tijdelijk, want het gaat steeds beter met Myran. Erica staat er van te kijken hoe snel haar zoon herstelt. “De eerste week durfde hij nauwelijks te bewegen. Hij liep heel ‘strak’. Nu gaat het al stukken soepeler. Hij kan zelfs zijn eigen vest aantrekken. Zijn vertrouwen groeit en hij durft steeds meer. Ik ben enorm trots op hem!”