En thuis dan? – Amanda & Dennis
Amanda Kortman-Baptist heeft hernia’s op verschillende plaatsen in haar wervelkolom. Na elke operatie groeiden de hernia’s helaas weer terug. In de Sint Maartenskliniek kreeg ze een neuromodulator om de pijn dragelijk te maken. Amanda wil zoveel mogelijk zelf doen, echtgenoot Dennis Kortman springt bij als het nodig is. “Onze instelling? Je hebt een aandoening, maar je bent níet zielig.”
Toen Dennis Amanda leerde kennen, liep ze met gemak een kilometer of acht met de hond door het park. En in hun vorige woning kluste ze nog gewoon mee. Maar door de hernia’s, waaronder twee in de nek, wordt het bewegen voor Amanda steeds moeilijker. “Ik spring bij steeds meer dingetjes bij”, vertelt Dennis. “Amanda wil wel graag zoveel mogelijk zelf doen. Ik kijk vooral naar hoe ik hier in kan faciliteren. Ook daarin vormen we een goede match!”
Goed geregeld
Amanda werkt als gewichtsconsulent vanuit haar thuiskantoor. Dennis is software-ontwikkelaar bij een bedrijf dat gespecialiseerd is in scheepvaartautomatisering. Vier dagen per week steekt hij de Nieuwe Maas over naar zijn werk. De mantelzorg voor Amanda vindt hij goed te combineren met zijn baan: “Ik heb bij mijn werkgever aangegeven dat ik momenteel liever niet buiten Rotterdam werk. Als er iets is - bijvoorbeeld een lekke band van haar scootmobiel - hoeft Amanda me maar te bellen en ik pak de fiets. Via de Beneluxtunnel ben ik binnen tien minuten thuis. Mijn werkgever maakt daar totaal geen probleem van. Erg fijn!”
Paplepel
Pernis is een dorp binnen de grenzen van Rotterdam waar iedereen elkaar graag helpt. “Toch doe ik het liever zelf”, onderstreept Dennis. “Dat zit in me. Ik denk dat ik dat van mijn ouders heb: mijn vader is al sinds mijn geboorte chronisch ziek. Het is mij met de paplepel ingegoten dat ziekzijn niet betekent dat je uitgerangeerd bent. Er zijn nog zoveel dingen die wél kunnen.”