Een leven positief veranderd

De trieste druppel was het moment dat mijn 11-jarige dochter binnen mijn gehoorafstand met haar vader besprak dat we beter niet naar de dierentuin konden gaan omdat mama moeilijk uit bed kon komen… Tijd voor verandering! Maar hoe? Mijn huisarts kwam met een specialistische kliniek op 150 km van mijn huis. Zonder enige verwachting ben ik naar de Sint Maartenskliniek afgereisd. Na gedegen onderzoeken eindelijk een diagnose gekregen, gevolgd door een domper van grote omvang: “We kunnen, op dit moment, niets voor u doen.” Dikke tranen bij de deur toen dokter Spruit mij een voorstel deed. Een pijnmanagementprogramma. En eerlijk gezegd, 3 dagen later heb ik pas de folder uit mijn tas gehaald. Had ik eigenlijk wel een keuze?

Gelukkig werd ik toegelaten tot het RealHealth-programma. Ik ben van nature een perfectionist met een groot hart, waar voor iedereen een plekje is. Helemaal fout als je aan jezelf moet werken in een groep met lieve mensen die allemaal een vreselijk verhaal hebben. Ik werd al snel de mama van de groep, de schouder om op uit te huilen, de vraagbaak en regeltante. Erg comfortabel want dat deed ik al jaren. Na een week van tips en informatie over slapen, pijn, gevolgen en het beïnvloeden daarvan, medicijngebruik, bewegen en omgeving, afgewisseld met ontspanningsoefeningen, circuittraining en stretchen kwam ik mijzelf ongelofelijk hard tegen. Het begeleidingsteam had het al lang zien aankomen en ving mij op. Praten, praten, praten en zelf, met een handreiking van de professionals, bedenken hoe het anders zou kunnen. De tweede week bij nul beginnen waar anderen al vooruitgang geboekt hadden was de conclusie. Frustrerend en vooral confronterend. Voor wie deed ik dit eigenlijk? Wat wilde ik bereiken? Wat was mijn motivatie? Hoe ziet mijn leven er nu uit? Waarom was ik zo negatief over mijn lichaam? Waarom wilde ik alles alleen doen? Waarom wilde ik anderen helpen? Zei ik nooit nee tegen iemand?

Een nacht niet geslapen met veel pijn en ik heb werkelijk met de gedachten gespeeld de tweede week niet meer te verschijnen. Totdat een groepslid belde: “Ingrid het wordt tijd dat wij jou gaan steunen. Kom maandag en we slepen je er doorheen.” En ik ging! Tot op de dag van vandaag ben ik haar dankbaar voor dat telefoontje. De start van de tweede week was anders. Ik kan het niet benoemen maar het kwartje was gevallen en het voelde goed. Zeggenschap krijgen over je pijn en reductie van de pijn voelen is iets wat al jaren niet meer voorgekomen was. Ik vergat de pijn tijdens wandelingen, ik werd vrolijk van een dansje in het hotel, ik kon weer lachen boven aan de trap en niet te vergeten het zelfvertrouwen groeide!

Thuis gekomen moest mijn omgeving wennen aan de andere ik. Communicatie werd nog belangrijker en het lukte mij de meesten te overtuigen of op zijn minst begrip voor de situatie te laten krijgen. Dat mijn werkgever wilde meewerken betekende veel voor mij en heb ik als zeer prettig ervaren om verder te kunnen. Tussen gezin en werk mij staande houden en het geleerde in de praktijk brengen, was niet gemakkelijk. Vaak viel ik terug in oude gewoontes. Maar het gevoel dat de pijn gereduceerd kon worden, won het. Ik heb hard gewerkt aan mijzelf en ik kon meer en meer. Uurtje sporten, dagje weg, huishouden, autorijden en ja ik sprong bijna mijn bed uit…

In de loop van de tijd merkte ik dat ik niet meer hele dagen met mijn ‘wekkertje’ rondliep om tijdig, voorafgaand aan de pijnprikkel, te stoppen met een activiteit. Ik begon het tijd-gestuurd leven als routine te beschouwen en vond het fijn te voelen dat het zogenaamde ‘onbewust bekwaam’ haar intrede deed. Toen de pijn niet meer mijn leven beheerste, kwam de ‘oude’ ik weer terug. Ik durfde weer mijzelf te zijn en genoot van het leven. In de jaren die volgden, waren er ook tegenslagen. Een andere job ver van huis, een scheiding, verhuizen en overlijden van een dierbare. De manier waarop ik hiermee om ben gegaan kwam voor een groot deel uit de RealHealth-koker; het pijnmanagementprogramma heeft mij op meerdere vlakken positief beïnvloed.

Nu, ruim 6 jaar later kreeg ik de behoefte om terug te gaan naar Berg en Dal. Slapen in het fijne hotel, wandelen in de omgeving, met een deelnemer uit mijn groep een vorkje prikken en dankbaar terugkijken hoe mijn leven positief veranderd is door RealHealth. Op de website zag ik bekende gezichten uit het RealHealth-team van toen. Ik wil ze mijn verhaal vertellen. Sterker nog: als dank wil ik mijn verhaal uitdragen waar nodig. Hoewel ik ook besef dat niet iedere deelnemer een successtory te vertellen heeft, gun ik iedereen met chronische rugklachten van harte een nieuw begin.

Enne… met mijn dochter (inmiddels 18) ging ik afgelopen zomer 2 dagen en nachten los op een muziekfestival. Ze weet dat ik dat tegenwoordig kan!

Ingrid van der Laan