'Ik was kerngezond en ineens was dat over'

“De eerste klachten begonnen eind 2004. Ik bukte voorover om iets op te rapen en kon niet meer overeind komen vanwege de pijn in mijn rug”, begint Ton zijn verhaal. In de tijd daarna nam de pijn verder toe. Zijn fysiotherapeut dacht aan een hernia. Ton werd daarom verwezen naar een neurochirurg die hem onderzocht. Ton: “Dat onderzoek leverde niets op, maar er moest iets zijn, ik kon namelijk niet lopen van de pijn.”. Ook een MRI-onderzoek leverde niets op. De pijn nam toe en na verloop van tijd had hij geen reflexen meer in één van zijn benen. “Het was een lange tijd van onzekerheid. Iedere keer was het weer een teleurstelling als een arts vertelde dat er niets aan de hand was, terwijl mijn lichamelijke klachten met de dag verergerden”, zegt Ton.

Uitbehandeld

Ondanks de onduidelijkheid werd Ton toch geopereerd. Tijdens de operatie werd geen hernia ontdekt, maar kleine bloedvaatjes op zijn zenuw die de pijn zouden veroorzaken. De bloedvaatjes werden verwijderd. Na de operatie had Ton wederom pijnklachten die overeen kwamen met de klachten van vóór de operatie. Er werd opnieuw een MRI-scan gemaakt. “Dat leverde weer niets op en de artsen besloten dat ik bij hen was uitbehandeld”, vertelt Ton.

Kans op een klapbeen

Op aanraden van een kennis koos Ton voor een second opinion bij de Sint Maartenskliniek. Omdat een pijnbehandeling niet het beoogde resultaat opleverde, werd er ook daar een MRI-scan gemaakt. Ton: “Dat gebeurde in een apparaat waarin ik moest zitten in plaats van liggen. Uit de beelden bleek dat ik toch een hernia had. Kort daarna werd ik geopereerd. Helaas bleken er ook vergroeiingen aan de rugwervels te zitten die de zenuwen beknelden. De orthopeed durfde die niet weg te halen, door het risico op het raken van een zenuw en daarmee de kans op een klapbeen.” De pijn was nog steeds niet weg, daarom bezocht Ton een pijndokter in de Sint Maartenskliniek. Na het doorlopen van een pijnbehandelingstraject kwam de optie neuromodulatie ter sprake. Ton twijfelde of dat succesvol zou zijn, aangezien eerdere operaties niets opleverden. “De pijndokter zei dat ik er niet op moest rekenen dat ik na de behandeling volledig pijnvrij zou zijn. Maar ik wist ook dat dit de enige behandeling was die de pijn enigszins zou kunnen verminderen. Na een jaar besloot ik ervoor te gaan,” aldus Ton. Enige tijd later werd de neuromodulator geplaatst.

Niet kunnen accepteren

“Voordat de klachten begonnen, werkte ik als slager. Dat is nu te zwaar werk. Het accepteren dat ik dat niet meer kan, vond ik het moeilijkste. En al het andere dat ik voorheen met gemak deed en nu niet meer kan overigens ook. Negen jaar lang heb ik het niet kunnen accepteren, maar inmiddels gaat dat beter. Vroeger was ik altijd gezond en sportte ik veel. Zomaar ineens was dat over,” vertelt Ton. De dingen die Ton graag deed, hebben een andere invulling gekregen. Zo houdt hij van koken en overdag staat hij graag – weliswaar niet lang - in de keuken. Ook is hij nog steeds verbonden aan de voetbalclub van zijn zoons, maar dan op een andere manier dan voorheen. “Ik doe nu de administratieve handelingen in plaats van het coachen,” zegt hij.

Creatieve oplossing

“Ik ben nu niet pijnvrij, maar door de neuromodulator zijn de scherpe randjes ervan af en is de pijn draagbaar. Ik kan kleine stukjes lopen en fietsen en als ik dan even rust neem, gaat het wel weer. Vóór de neuromodulatie kon ik dat niet,” legt Ton uit. Hij heeft bovendien een oplossing gevonden om de pijn te verminderen. Ton: “Door aan een stang in de schuur te hangen, rek ik mezelf als het ware uit en krijg ik ruimte in mijn rug. Daardoor wordt de pijn minder.”

Beschadigd door val

Een paar jaar geleden viel Ton op de neuromodulator. Hierdoor raakte het apparaat zo beschadigd dat het niet meer functioneerde. Ton: “Er werd besloten om een nieuwe neuromodulator te plaatsen. In de paar weken dat het ‘oude’ apparaat niet meer werkte, besefte ik pas hoeveel pijn ik had en hoeveel pijn de neuromodulator wegneemt. Ik kan gewoon niet meer zonder.”

De neuromodulator

De neuromodulator is een apparaat dat pijnsignalen onderdrukt voor patiënten met chronische specifieke rug- of beenpijn. Beschadigde zenuwen zenden continu een chronisch pijnsignaal via het ruggenmerg naar de hersenen. Neuromodulatie kan dit signaal blokkeren. De neuromodulator bestaat uit een oplaadbare en programmeerbare batterij met daaraan een geïsoleerd kabeltje. Dit kabeltje eindigt in een elektrode met acht ongeïsoleerde punten. De elektrode wordt tussen de zesde en tiende borstwervel in het vlies rond het ruggenmerg geplaatst. De batterij ter grootte van een sjoelschijf wordt onder de huid - in de bil of buik - geïmplanteerd.