Confronterend
De röntgenfoto die we afgelopen najaar onder ogen krijgen, is confronterend. Een wervelkolom met een bocht, een soort omgedraaide C aan de rechterkant. Tijdens een mooie nazomerdag liepen we in 2017 over het strand toen Jetze bukte. Toen viel me voor het eerst de kromming in zijn rug op. U denkt vast en zeker dat ik dat eerder had moeten zien, maar dat is dus niet zo. Ik zie hem vaker in zijn blote bast voorbij komen. Dat de kromming ook 'aan de buitenkant' zichtbaar is, is heel recent. De scoliose heeft een groeispurt ingezet, we hebben het nooit eerder bij hem gezien en Jetze heeft ook nooit eerder klachten gehad. Ook nu niet trouwens. Het blijft heel opmerkelijk. Zo heb je nog nooit van een scoliose gehoord, zo weet je dat Jetze nog heel wat te wachten staat.
De orthopeed in de Sint Maartenskliniek in Boxmeer is duidelijk: een operatie is noodzakelijk. Als de kromming meer dan 45 graden bedraagt, kan er bijna niks meer via een brace of korset worden gecorrigeerd en gaan ze opereren. Met een bocht van van inmiddels 65 graden is er voor Jetze geen andere optie.
De mededeling zorgt voor een gevoel van zowel opluchting als ongerustheid. Ik heb gegoogled op scoliose en operatie en de resultaten zien er indrukwekkend uit. Röntgenfoto's van wervelkolommen waarin een soort stalen pinnen en schroeven zijn verwerkt om de boel weer recht te zetten. Een zware ingreep voor een jongen van 16. Aan de andere kant; als er niets wordt gedaan, komt zijn rechterlong in de verdrukking en krijgt hij hoe dan ook rugpijn door de kromme houding. Ik lees veel positieve ervaringen van andere jongeren die dezelfde operatie hebben ondergaan, die verhalen had ik even nodig.
Nergens last van
Bij Jetze gaat het leven ondertussen gewoon zijn gang. School, werk, sport, vrienden. Hij heeft nergens last van. Het duurt lang voordat we een definitieve operatiedatum hebben: 29 augustus, bijna een jaar na onze ontdekking. De afwijking in zijn rug bedraagt inmiddels 73 graden, de orthopedisch chirurg spreekt van een 'stugge' bocht en denkt niet dat hij alles recht zal kunnen trekken. Jetze zelf is vooral bang dat er iets fout gaat tijdens de operatie zelf. ,,Straks kan ik niet meer lopen!'' We proberen hem gerust te stellen, maar het blijft door z'n hoofd spoken.
Hoe komt hij toch aan deze aandoening ? Het antwoord op die vraag is ontnuchterend: we weten het niet. Uit scans blijkt dat de scoliose niet is aangeboren, maar hoe komt hij er dan wel aan? Ik geef de schuld aan de trampoline in de tuin waar hij altijd met zijn rug op knalt, ook zijn zware schooltas die Jetze altijd over zijn rechterschouder gooit, wordt in staat van beschuldiging gesteld. Volgens de orthopeed zijn mijn gedachten onzin, maar dat krijg je nu eenmaal als je niet weet waar de kwaal vandaan komt.
